Tijdens die marathon oktober 2009 viel er iemand voor mij waar ik op dat moment overheen viel. Ik gleed door tot op het beton, maakte een klap met mijn nek en kreeg waarschijnlijk op dat moment een elleboog in mijn buik ter hoogte van de maag en een klap net boven de navel rechts in de buik. Op dat moment had ik alleen klachten van een dikke en blauwe knie. De volgende dag stapte ik uit bed en voelde mij wat duizelig en had wat buikpijn klachten. Waarbij ik dacht, dit zal wel komen door de val, en de schrik en liet het langs mij heen gaan. Maar in de loop van de dagen, weken werd de buikpijn en hoofdpijn heviger. Ik nam de stap om naar de huisarts te gaan ongeveer een week na de val.

De huisarts gaf aan, dat het niet kon komen door de val op het ijs omdat dit al een week geleden was. Vanaf dat moment ging ik ziekenhuis in en uit, zag allerlei artsen en kwam eigenlijk geen stap verder, waarbij de klachten steeds heviger werden in een proces van weken/maanden. In 9 maanden tijd onderging ik vele onderzoeken in verschillende ziekenhuizen. Elke keer weer kwam er niets uit ik moest een gezond persoon. Werd van het kastje naar de muur gestuurd werd steeds zieker, viel steeds vaker weg en de buikpijn klachten werden met de week heviger. De artsen wisten het, het zat tussen mijn oren ik moest naar een psycholoog ook dit traject ging ik in. Voordat de artsen weer verder gingen zoeken, moest ik een psychologische test afwerken. Overal aan mee gewerkt maar ook hier kwam niks uit. Er moest iets psychisch zijn omdat er lichamelijk niks uit kwam.  Ik werd doorgestuurd naar een psychiater ook deze beste man kon niks met mijn en gaf de artsen het advies verder te zoeken lichamelijk. 9 Maanden na de val ging het zo ontzettend slecht met mij, dat mijn ouders er klaar mee waren. En besloten niet meer in het ziekenhuis Tilburg/Waalwijk te blijven hangen, maar reden op een avond naar het UMC. Daar aangekomen, vonden er ook enkele onderzoeken plaats, dit werd meegenomen naar andere artsen en ik zou terug gebeld worden wanneer ze zouden weten wat het was. Precies te zijn 4 dagen later werd ik gebeld door die beste arts uit het UMC. Hij was naar een congres geweest over het Syndroom ACNES en wist zeker dat ik dit syndroom onder de leden had. Werd doorgestuurd naar het MMC te Veldhoven bij Dr. Roumen, hij pakte een wattenstaafje haalde dit over mijn buik en daar was de diagnose het Syndroom ACNES. De eerste injecties werden geplaatst in mijn buik, en wat was dat een genot na 9 maanden even een enkele uren geen buikpijn/ zenuwpijn. Al snel vond de eerste operatie plaats.  De buikpijn onder in mijn buik was verdwenen helaas boven in mijn buik nog niet. Kort daarna vond de 2^e operatie boven in de buik plaats. Na deze operatie was de zenuwpijn nog niet helemaal verdwenen en werd ik een tijdje opgenomen in het MMC te Veldhoven om de ontwikkelingen meer op kaart te krijgen. Ik bleef pijn houden en werd enkele keren naar het OK gestuurd om vanuit achter de rug via de ribben de zenuwen plat te kunnen leggen.

Deze behandelingen hielpen wel gedeeltelijk maar namen de hele pijn niet weg. Ik vroeg aan de artsen om een 3^e operatie plaats te laten vinden. Maar omdat ik dan voor de 3^e keer geopereerd ging worden vonden de artsen dit een te groot risico en wilde liever langer wachten. Ik leefde al zo lang met pijn inmiddels een dikke 1,5 jaar, ik tekende voor een 3^e operatie. Deze operatie vond plaats en met veel spanning ging ik deze operatie in, want dit was de laatste kans voor een beter of ander leven. Na deze operatie was ik meteen een ander mens mijn buikpijn klachten waren weg na 1,5 jaar. Wist niet te bevatten hoe dit voelde zo blij en zo tevreden over deze geweldige artsen.

De duizeligheid en de hoofdpijn die ik 1,5 jaar gehad heb waren NIET afkomstig van de buikpijn klachten. Dat was een whiplash die ik opgeholpen heb tijdens de des betreffende val ook op het ijs. Hiervoor word ik elke 2 maanden nog behandeld door een manuele arts. Buikpijn is helemaal verdwenen na die laatste operatie in 2011. Soms heb ik nog wel wat wond- en spierpijn van de operaties.

Maar ik ben een totaal anders mens geworden. Heb 1,5 jaar niet kunnen sporten was een persoon die alleen nog maar op bed lag. Artsen die zeiden je leven zal er niet anders uit komen te zien, dan overleven en ziek op bed liggen. En nu werk ik 43 uur in de week, waarbij ik in de weekenden studeer en sport op redelijk hoog niveau.

Dus mensen als je dit lees. Laat de moed niet zakken, probeer positief te blijven.

Ik ga door met mijn sport en probeer eruit te halen wat erin zit.

Want pijn tijdens sporten is nooit zo erg als de pijn van het Syndroom ACNES.

PS: Op dit moment schaats en mountainbike ik in winters, zomers sta ik op de skeelers en doe ik aan wielrennen.